De Evolutie van de Trialsport

De eerste trial wedstrijden werden waarschijnlijk gereden met motors bedoeld voor dagelijks gebruik. Al snel werden er wijzigingen aangebracht om die tuigen handiger te maken voor het gebruik op het terrein. Die ontwikkeling is steeds verder gegaan. Een moderne trial motor staat bij wijze van spreken, even ver van de motorfiets voor dagelijks weggebruik, als een surfplank van een zeilboot.

Een moderne trialmotor wordt gekenmerkt door een laag gewicht, uitstekende wendbaarheid, een zeer soepele krachtbron, grote grondspeling en lage zadelhoogte. De motoren zijn meestal van het tweetakt type en hebben overwegend een cilinderinhoud van 200 à 350 cc. De voetsteunen zijn naar achter geplaatst, hetgeen de berijder toelaat om, in functie van het terrein, snel de gewichtsverdeling van de motorfiets te wijzigen of het voorwiel van de grond te heffen. Om optimale controle te kunnen uitoefenen en om snel en voortdurend het zwaartepunt te kunnen verleggen, staan trialrijders dan ook rechtop de motor.

Motortrial ontstond zoals zovele andere sporten in Groot Britannië. Kort na de eeuwwisseling was de motorfiets daar reeds zeer populair. Tientallen fabrikanten brachten motorfietsen op de markt. Het was dan ook niet te verwonderen dat de Engelsen met de hun kenmerkende sportsman mentaliteit wedstrijden gingen organiseren. In de eerste plaats waren dit natuurlijk snelheidswedstrijden. Enkele jaren later werden ook behendigheidswedstrijden ingericht.

De Britse motorsportbond organiseerde haar eerste trial wedstrijd in 1906 te Uxbridge. De eindrangschikking werd opgemaakt in functie van de strafpunten opgelopen in de nonstops en de tijd gezet op het volledige parkoers. Bovendien werd nog rekening gehouden met de soepelheid en het geluidsniveau van de motors.

Deze wedstrijdformule sloeg aan, want de daaropvolgende jaren werden in alle hoeken van het land trialwedstrijden georganiseerd. De zwaarste wedstrijd liep over vijf dagen. Uit deze in 1909 in Schotland voor het eerst georganiseerde wedstrijd groeide de nu nog befaamde International Six Days Trial.

Motortrial bleef vrij lang een bijna exclusief Britse aangelegenheid. Pas na de jaren 50 kwam deze sport enigszins van de grond in de rest van Europa. Het duurde dan ook tot 1968 voor er een Europees Kampioenschap werd georganiseerd. De Britten bleven de ongenaakbare meester in de specialiteit. Sammy Miller en Mike Andrews haalden elk tweemaal deze titel binnen. In 1975 organiseerde de F.I.M. (Internationale Motorbond) voor het eerst een wereldkampioenschap.

Toen de Fin Yrio Vesterinen in 1976 een eerste keer Wereldkampioen werd betekende dit het einde van de Engelse hegemonie en wordt het W.K. Trial werkelijk internationaal.

In 1982, 83 en 84 werd onze landgenoot Eddy Lejeune met een zelden gezien machtsvertoon wereldkampioen. Dit droeg in niet geringe mate bij tot de populariteit van de trialsport in België.

... en Trial Club Leuven...

In 1977 ontstond er in het Leuvense dan toch een groepje trial geïnteresseerden bij wie de idee groeide om een club te stichten en zo de trial activiteiten beter te organiseren en de sport te promoten.

Op 24 februari 1978 is het dan zo ver: de geboorte van Trial Club Leuven is een feit.

Terrein in Hélécine

Ook wij lieten ons niet onbetuigd en organiseerden op 1 maart 1987 en 22 maart 1992 een BMB manche voor het Belgisch trialkampioenschap.